In 2017, slechts enkele maanden nadat het vredesverdrag in Colombia was getekend, sloot ik me aan bij een groep gekke en dromerige studenten die de realiteit van oorlog met eigen ogen wilden zien. In de sloppenwijken had ik al enkele gezichten van deze oorlog ontmoet, maar ik had nog nooit een lid van de FARC op hun grondgebied ontmoet. Omdat ik alle kanten van het verhaal wilde kennen, zei ik ja tegen het betreden van de jungle die een paar maanden daarvoor nog oorlogsgebied was. In de jungle ging ik alfabettraining geven aan gedemobiliseerde FARC-leden. Ik kreeg mijn eerste les al voordat ik aankwam in het gebied dat de komende dagen thuis zou zijn. In de bus van San Jose de Guaviare naar El Frente de Colinas realiseerde ik me de kracht van wat de media en de samenleving me over de FARC hadden verteld.

Ik ontdekte in die bus dat het gemakkelijk is om een ​​ruimdenkende kijk op de guerrilla's te hebben als je ze nooit hoeft te ontmoeten. Maar toen ik ze echt zou ontmoeten, werd ik getroffen door stress en angst, veroorzaakt door de beelden van de media die mijn geest zo hadden gemanipuleerd dat ik ze als monsters beschouwde. Door deze beelden kon ik ze niet zien als mensen die fouten hebben gemaakt en om een ​​tweede kans vragen. Mijn waarneming werd geblokkeerd door angst en een eenzijdig verhaal.

Maar op het moment dat ik uit de bus stapte en oog in oog kwam te staan ​​met leden van de FARC, ontmoette ik de mensen die fouten maakten, de slachtoffers van een systeem, de oorlogszonen die geen andere opties hadden. Ik rechtvaardig hun daden niet, maar ik weet wel dat de belangrijkste dader niet in de jungle zit, maar op een kantoor. Deze busrit en de hele ervaring in de jungle hebben me laten zien hoe essentieel en nuttig het is om je eigen versie van het verhaal te kunnen vertellen. Mensen de kans geven om gehoord te worden, is een einde maken aan de pijn in de wereld. Als de mensen in de steden de verhalen van de jungle horen, hun dromen, hun hoop, hun angst, hun pijn, zullen ze de oorlog stoppen. Omdat ze zullen beseffen hoeveel ze gemeen hebben. Discriminatie en marginalisatie zijn één van de belangrijkste redenen waarom oorlog plaatsvindt.

Eén van mijn laatste ervaringen was vrijwilligerswerk in een vluchtelingenkamp in Griekenland. Ik kan alleen maar zeggen dat het een hel is en waar de vluchtelingen vandaan komen, moet nog erger zijn. Maar dit is de enige hel waar engelen leven. Ik ontmoette de aardigste, warmste, meest open en bewuste mensen die ik in mijn leven heb ontmoet. Ze leven midden in het afval en ze slapen in tenten die niet gemaakt zijn om de -2 graden te weerstaan ​​die februari bracht. En zelfs daar tussen de rillingen en het eindeloze wachten, kon je de grote glimlachen, de dankbare gezichten, de helpende handen en de open harten vinden.

In Griekenland realiseerde ik me dat er iets ontbrak. Een ruimte om "normaal" te zijn. Een ruimte die niet als iets anders dan menselijk mag worden bestempeld. Een ruimte waar vluchtelingen, ontheemden en zieken die labels gewoon kunnen vergeten, een ruimte waar ze muzikanten, artiesten, verhalenvertellers, en regisseurs kunnen worden. Een ruimte waarin ze hun fantasie de vrije loop kunnen laten en ze ergens anders mee naartoe konden nemen. En ik zag niet alleen het gebrek aan een ruimte om te creëren. Op deze plekken ben ik enorm veel creativiteit en talent tegengekomen. Talent dat wordt genegeerd en onbekend is voor de wereld. Dat is het onrecht dat ik wil bestrijden met Upeksha - Voices of Resilience.