Van jongs af aan, leefde ik in oorlog. Ik weet niet wat het betekent om in vrede te leven. Toen ik 11 jaar oud was, werd ik verkracht door een lid van een gewapende groep. Ik was op weg naar school toen ik erachter kwam dat de school die dag gesloten was. Dus ik moest alleen teruglopen naar mijn huis. Toen ik bijna thuis was, kwamen er een paar mannen naar me toe. Ze begonnen me lastig te vallen, tot uiteindelijk, één van hen me verkrachtte. Dat was de dag dat alles veranderde. Ik zal de geur, het geluid en het gevoel van dat moment nooit vergeten. Elke keer als ik mijn ogen sluit, speelt het zich opnieuw af. Ik breng dagen door zonder te slapen.
Toen ik 13 was, alsof het leven nog niet hard genoeg was, werd ik verkracht door meerdere mannen. Deze keer werd ik zwanger. Mijn lichaam en ziel zitten vol afdrukken en littekens die me er elke dag aan herinneren wat ik tijdens het conflict heb moeten doormaken. Dit zijn enkele van mijn littekens.
Foto's door Casper te Riele
Het litteken in mijn gezicht is veroorzaakt door een machete. Nadat ik seksueel misbruikt was, werd ik naar mijn tante gestuurd. Ze hield van me en zorgde goed voor me. Maar op een dag, toen ik terug naar huis kwam, zag ik dat het huis in brand stond. Ik kon mijn tante horen schreeuwen terwijl ze vastzat in het brandende huis. Mijn hersenen genereerden een onmiddellijke reactie om te ontsnappen. Ik begon te rennen en te schreeuwen. Ik kon niet omgaan met nóg een vorm van misbruik of geweld. Toen de gewapende mannen me zag rennen, dachten ze dat ik de politie zou bellen. Dus kwamen ze achter me aan. Ze probeerden me te onthoofden met een machete, maar dat mislukte en ze raakten m’n neus.
Terwijl mijn gezicht bloedde, rende ik verder. Ik besloot dat ik maar twee opties had: Ik zou ontsnappen of gedood worden. Ik was niet van plan me weer te laten mishandelen. Ze raakte m’n arm toen ze me probeerden te neer te steken.
Ik rende zo snel dat ze me niet konden raken met de machete. Dus besloten ze me neer te schieten. Ze raakten me in mijn arm en been. Zelfs op dat moment stopte ik niet met rennen. Fysiek ben ik aan de dood ontsnapt, maar het trauma en de pijn blijven me voor altijd achtervolgen.
De kogel die me had moeten doden zit nog steeds in mijn been. Het is een constante herinnering dat ik hier niet hoor te zijn.
De jarenlange trauma's en het meervoudige misbruik, gaven me meerdere psychische problemen. Als gevolg van het misbruik en de wonden van het conflict, heb ik PTSD die leidt tot schizofrenie, angst en depressie. Ik neem verschillende medicijnen om met mijn stoornissen te kunnen leven. Maar zelfs met de medicatie zijn er dagen dat ik niet wil leven. Mijn lichaam is nu bedekt met littekens die ik zelf heb gemaakt in een poging te ontsnappen aan mijn lichaam dat soms onmogelijk te bewonen is.
Amsterdam, Nederland
Whatsapp: +573202085817
Email: info@upeksha-vor.org